De grens is vermoord

Het doodtrappen van een grensrechter bij het amateurvoetbal grijpt me aan omdat ik er zelf ook een was, zo’n jaar of twintig geleden. Toen ik ook 41 was. Mijn zoon was een ambitieus voetballertje die er, als ieder kind, van droomde om te eindigen als van Basten of Cruyff en na  afloop van iedere wedstrijd steevast wilde weten: wie vond je het beste, pa? Eerlijk zeggen. Dus ging ik elke zaterdag mee, was ik hun trainer, hun coach en soms ook de grens. Ik haatte het want het ging me vaak te snel of ik liet me afleiden door de andere vaders die aan de klant stonden en als ik het dan niet goed deed, kon je nog op je kop krijgen ook. Maar om de grens dan maar dood te trappen is onbegrijpelijk.

De grote vraag is, waar is de KNVB? Geweld op het voetbalveld is niets nieuws (helaas) maar veel verder dan straffen uitdelen komen deze bestuurders niet. Waar zijn de clubs in dit hele verhaal? De enige manier om een einde te maken aan het geweld op het veld is de clubs zover te krijgen dat ze dit onacceptabel verklaren en daar ook naar handelen. En dat is best ingewikkeld maar de KNVB zou daarbij moeten helpen. En ik ben bang dat ze daartoe niet in staat zijn. Voetbal is een spelletje, althans voor amateurs. Daarnaast is het een beroep, waar het vooral draait om geld. Voetbalclubs zijn de enige ondernemingen die hun voetballers op de balans mogen zetten omdat ze ze aankopen. Dat leidt dus tot een bedrijfsmatige aanpak (althans dat zou moeten). In ieder geval is dat een heel andere tak van sport die een andere aanpak vereist dan het besturen en begeleiden van de clubs waar duizenden amateurs in het weekend langs de lijn en op de velden staan. In principe, voor hun lol. Het zijn  twee werelden maar die worden nu bestuurd door een organisatie: De KNVB. En het meest sexy onderdeel van de KNVB is natuurlijk die beroepssport: daar gaat het echt om, dat is spannend. En met die bril wordt ook de amateursport bezien. Daar zouden we dus eens een eind aan moeten maken. De KNVB moet worden gesplitst in een professioneel deel en een afzonderlijke organisatie voor de beoefening van de amateursport waar ook gewone mensen in het bestuur zitten die je ook tegenkomt in het bestuur van de voetbalvereniging: de boekhouder, de advocaat uit de buurt, de ome Joop en de leraar. Maar dat gaat de KNVB niet uit zichzelf doen, want dat betekent minder macht. Tenzij Johan Cruyff dat voorschrijft in de Telegraaf. Ik zou hem willen bellen maar hij schijnt geen GSM te hebben. Ook zielig, trouwens. Laten we hopen dat er niet nog meer van dit soort vreselijke gebeurtenissen nodig zijn voordat bestuurlijk sportminnend Nederland wakker wordt. En als iemand het nummer heeft van Johan, please let me know.

Big Brother likes this!

Op de NRC-site wordt een boeiende discussie gevoerd over de vraag of het erg is dat Google gemanipuleerde foto’s over haar data centra heeft gebruikt. Deze werden door de NRC gepubliceerd op 18 oktober; aanvankelijk als nieuws-item: ‘voor het eerst een kijkje in de hersenen van Google’. In tweede instantie, toen de NRC er achter kwamen dat de foto’s waren gemanipuleerd, kwamen ze op 20 oktober met een item over de echtheid van de foto’s. Die overigens door Google ook niet werd gepretendeerd.
De discussie is boeiend, ten eerste door de wijze waarop deze wordt gevoerd: de deelnemers aan de discussie zijn vaak zelf (half-)anoniem (Gert 4, Lady Gogo, critikatter, Josefien, herauthon four, soulsister) en zij plaatsen bovendien ook lang niet altijd een foto van zichzelf bij hun bijdrage. Ook Wikileaks was en is een weinig transparante organisatie.
Daarnaast in het interessant om te zien hoe de discussie verloopt: deels emotioneel (volksverlakkerij, onbetrouwbaar) en weinig feitelijk. Geen van de deelnemers aan de discussie geeft er blijk van zelf een kijkje te hebben genomen op de site waar de foto’s zijn gepubliceerd: http://www.businessinsider.com/google-data-center-walkthrough-2012-10. Jammer, want dan zouden ze op de laatste slide van de serie van 16 hebben kunnen zien dat het om een reclame gaat voor Androids: Now that you have seen behind the scenes of Google’s operation check out why its Android operating system is better than Apple’s iOS.
Deze foto’s werden op deze site heel toevallig gepubliceerd op 17 oktober. De dag dat de handel van aandelen Google op de NASDAQ moest worden stilgelegd omdat de aankondiging van de tegenvallende winstcijfers te vroeg bekend werden gemaakt dankzij een foutje van de drukker. Dat kan toeval zijn maar Google bevindt zich sowieso in zwaar weer vanwege antitrust en privacy kwesties zowel in de VS als in Europa. De Amerikaanse Federal Trade Commission is kritisch vanwege de zoekalgoritmes die de eigen resultaten van Google zouden bevorderen en de Europese Commissie heeft vorige week aangekondigd dat Google zijn privacy regels moest aanpassen. Dit alles volgens de site: http://news.cnet.com/8301-1023_3-57535190-93/google-earnings-leak-early-fall-way-short-and-stock-plunges/. Over die algoritmes schijnt ook veel te doen te zijn op discussiefora. Met Motorola Mobility, waar Google onlangs eigenaar van werd, gaat het ook even wat minder en daar moest flink worden ingegrepen.
Die dingen gebeuren bij een onderneming, maar dat is wel de kern van de zaak: Google is een onderneming en dat schijnt veel mensen te ontgaan. De term sociale media is in dit verband vaak wordt gebruikt is uiterst misleidend. Het kijkje onder de hersenpan van Google is dan ook heel illustratief: als het inkijkje al wordt gemanipuleerd, wat moeten we dan denken van de rest? We moeten ons niet al te grote illusies maken over het morele gehalte van Google en dat geldt evenzo voor Apple, Facebook, Linkedin, Twitter etcetera. Zoekmachines en sociale media zijn natuurlijk best leuk speelgoed zolang we ons maar realiseren dat het geen vrijblijvend speelveld is. Ook al heeft de consument de theoretische vrijheid om geen deel uit te maken van de virtuele wereld, slechts een enkeling is bereid en in staat om zichzelf te ontvrienden. En als het al gebeurt, is er niemand die het ziet. Niemand die dan kan zeggen: I like this!

Suppoosten en inbrekers als de nieuwe kenniswerkers

Het NRC van vrijdag 19-10 schrijft, nav de recente inbraak in de Kunsthal, dat er behoefte bestaat aan een nieuw soort beveiligers. Zij zouden in staat moeten zijn om potentiele inbrekers, die vooraf altijd de plaats van delict komen verkennen, te herkennen aan de hand van hun gedrag. Het is een fraai voorbeeld van sensemaking waar Karl Weick over schrijft. Als er sprake is van sensemaking zijn mensen in staat om betekenis te geven aan hun omgeving. Als je begrijpt wat er om je heen gebeurt, ben je beter in staat om adequaat te handelen. In een tijd waarin de onzekerheid toeneemt en de omgeving snel lijkt te veranderen zou dit wel eens een interessante aanvulling kunnen zijn op het hanteren van, te veel, regels en voorschriften. Die geven vaak niet meer dan schijnzekerheid.
Als gesproken wordt over de kenniseconomie, wordt vaak gerefereerd aan hoger opgeleiden. Bij kenniswerkers gaat het echter niet uitsluitend om hoog opgeleiden. Kennis wordt steeds belangrijker, ook voor niet hoger opgeleiden. Hoewel ik niets weet over het opleidingsniveau van de inbrekersbende die onlangs is opgepakt door de Haagse politie, leert de ervaring dat het aantal afgestudeerden onder inbrekers niet heel hoog is. Maar ook zij maakten heel handig gebruik van kennis. Niet alleen door gebruik te maken van de Quote 500 om rijke Nederlanders op te sporen, aangevuld met andere bronen zoals Google street view, maar ook door in te breken op het moment dat de alarminstallatie nog niet is ingeschakeld en het gezin zich verpoost in de huiskamer.
Als P&O-er heb ik ooit geadviseerd aan een facilitair bedrijf om een boerenverstandmedewerker in dienst te nemen. Deze functionaris zou bevoegd zijn om zich vrijelijk te bewegen binnen de organisatie en moest vooral goed observeren en hierover rechtstreeks rapporteren aan de directeur. Deze vond het een interessante gedachte maar durfde het niet aan om het ook in de praktijk te brengen. Misschien had het voorstel meer kans gemaakt als ik de functionaris had aangeduid als sensemaking officer. De genoemde methode van de suppoosten werd ook aangeduid als predictive profiling.

Over Willem Holleeder, Johan Cruijff en Lance Armstrong

Holle vaten klinken het hardst
Hoe kan het toch dat ik steeds moest denken aan Johan Cruijff tijdens het interview met Willem Holleeder? Cruijff is, voor zover ik weet, nooit veroordeeld vanwege een ontvoering of verdacht van afpersing en hij vormt ook niet het middelpunt van een Facebooknetwerk (vriendenkring zou in dit verband een wat bizarre parallel zijn) waarvan inmiddels de helft op onverklaarbare wijze is vermoord. De daders? Geen idee. Wat ze gemeen hebben is dat ze beiden op straat zijn grootgebracht. Holleeder zei dat zelf ook en van Cruijff kennen we de verhalen en de foto’s van het alsmaar voetballende jongetje uit Betondorp. En op straat gelden andere wetten en regels. Het is de wereld van de vliegende keep en ‘drie corners penanty’. De teams worden gekozen door de twee sterkste jongens. Zij moeten eerst oppoten en wie wint mag als eerste kiezen. Putten of (lantaren)palen doen dienst als doelen en de grasmat is gemaakt van asfalt of stoeptegels. Of beton. De oudste vormen van kunstgras. En als je onderuit gaat, loop je bebloede knieën op.
Het is de wereld van wie het bijdehandst is. In Holleeder schuilt ook een taalvirtuoos maar hij weet het zelf nog niet. De rechtenstudent die vertelt dat hij strafrechtcolleges krijgt van Holleeders advocaat krijgt te horen dat hij strafwerk moet gaan maken.
Ik had vroeger een hekel aan buiten spelen. Ik was meer van de veilige binnenwereld van boeken of een stad bouwen met blokken terwijl ik fantaseerde over, ja over wat eigenlijk? Risico’s nemen kwam in mijn vocabulaire niet voor. Ik sprak denk ik niet de taal van de straat. Ik was niet zo bijdehand en snel.
Het zou me niet verbazen als Lance Armstrong ook op straat is opgegroeid. Hij moet zijn jeugd zorgvuldig hebben weggepoetst want op internet zijn vrijwel geen afbeeldingen te vinden van Lance als kind terwijl hij toch opgroeide in een tijd dat het fototoestel al hoog en breed was uitgevonden. Mart Smeets, schrijver van een boek over Armstrong, heeft de deceptie van zijn leven als bekend wordt dat hij (Armstrong dus) de spil vormt van een doping netwerk. En dus heeft gelogen tegenover Smeets: Nobody can be that smart! I did not have sex with that woman. En alles wat Holleeder zegt is waar, zegt hij zelf. ‘Heb je dan redenen om daar aan te twijfelen?’vraagt hij aan een studente. Mooi voorbeeld van een Cruijffiaanse omdraaiing.
Manfred Kets de Vries heeft fraaie boeken geschreven over leiderschap. Hij beschrijft, in Leiderschap Ontrafeld bij voorbeeld, hoe bepaalde leiders gestoorde persoonlijkheden zijn die mensen om zich heen verzamelen die ze slaafs volgen waardoor een soort SM-achtige relatie ontstaat zodat ze het heel lang kunnen uithouden. Chronische zelfoverschatting maakt onderdeel uit van deze pathologische gestoordheid. En wie maakt zich dan druk om zoiets platvloers als de waarheid spreken?
Twee jaar geleden verscheen een manifest tegen de overdaad: Wat we missen kunnen. Veruit de mooiste bijdrage is die van Daan Heerma van Vos over Twan Huys, door hem aangeduid als de wandelende leegte.
Het toppunt van het interview betrof de uitspraak van Holleeder dat hij in mensen geïnteresseerd is. Als de vos de passie preekt: boer pas op je kippen.

Sonnet voor het huwelijk van mijn zoon

I Tube, You tube, Bathtube

 

Denkend aan Amsterdam Zuid Korea

Hoor ik ijle klanken door de Lowlands gaan[1]

‘Vlieg mij naar de maan’[2]

En laat mij niet staan bij Ikea[3]

 

Dit is een aanzoek maar met ringen

Het is geen Blǿf, ik meen het echt[4]

Je hebt je altijd sterk aan mij gehecht[5]

En wees maar zuinig met haar zinnen[6]

 

Vluchten kan niet meer[7]

Ik ook van jou[8]

Ik wil een huisbeer[9]

 

Het regent zonnestralen[10], neem mij mee[11]

Zeg me dat het niet zo is[12]

De Groeten uit  Grollo[13] en La Pipee

_____________________________________________________________

Peter Blok, Amsterdam,  23 augustus 2012

---

[1] Variatie op: Herinneringen aan Holland, Marsman (1936)

[2] Fly me to the moon (tekst van Cole Porter), Frank Sinatra, http://www.youtube.com/watch?v=l7XPg-CacMs

[3] Cover van de Beatles (Don’t let me down-1969) van De Poema’s, http://www.youtube.com/watch?v=Sb7M7Jo3paY

[4] Blǿf, http://www.youtube.com/watch?v=JYz_XCXUmeU

[5] Variatie op ZZ en de Maskers: Ik heb genoeg van jouw (1965), http://www.youtube.com/watch?v=vfGQTSJQaZU

[6] Herman van Veen, http://www.youtube.com/watch?v=WL7JNuVx3Qs

[7] Annie M.G. Schmidt, uit de musical En Nu Naar Bed (1971), http://www.youtube.com/watch?v=sE2yz-L64ag

[8] Roman van Ronald Giphart (1992)

[9] Variatie op Kinderen voor kinderen: Ik wil een huisdier (2003), http://www.youtube.com/watch?v=DVFyGTEsw7s

[10] Acda en de Munnik, 1999, http://www.youtube.com/watch?v=dZkbhA1NcTM

[11] Abel, http://www.youtube.com/watch?v=MhUo9V1Ygbg

[12] Frank Boeijen, http://www.youtube.com/watch?v=C8KQn_BYMDA

[13] Cd van Cuby and the Blizzards, (1967)

Les Intouchables

Wat maakt het succes van de film Les Intouchables, gemaakt door Olivier Nakache en Eric Toledano, verklaarbaar? In Frankrijk heeft het succes van de film geleid tot levendige debatten. De recensies die ik heb gelezen missen naar mijn idee evenwel de kern. Die kern zit, zoals God altijd in de details schuilt, in de titel van de film: de onaantastbaren. Wat maakt de twee hoofdpersonen (Philippe: een niet onvermogende, gehandicapte Franse aristocraat die zich laat verzorgen door een ex-gedetineerde Afrikaan: Driss) zo onaantastbaar? Het zijn beiden autonome mensen die niet afhankelijk zijn van anderen. Dat lijkt absurd voor iemand die in een rolstoel zit en iemand anders nodig heeft voor zijn verzorging. En het lijkt ook niet op te gaan voor Driss, afkomstig uit een van de troosteloze Franse voorsteden die door zijn moeder uit huis wordt gegooid omdat hij er een rommeltje van maakt. Desondanks heeft dit hun wezenlijke autonomie niet geraakt. Materieel zijn zij afhankelijk maar geestelijk niet. En die onafhankelijke houding komt niet voort uit onverschilligheid. Integendeel. Zij staan op geen enkele wijze model voor de quasi autoom met de opgeheven wijsvinger, beter bekend als de egoist.
Eigenlijk gaat de film over HRM. Een van de mooiste scenes is die waarin Driss komt solliciteren en duidelijk laat weten dat het hem alleen te doen is om een handtekening die zijn deelname aan de sollicitatie bevestigt zodat hij zijn uitkering behoudt. Philippe valt in slaap bij de slaapverwekkende reeks sollicitanten die uitblinken in sociaal wenselijke antwoorden. Maar als Driss verschijnt, die en passant probeert zijn medewerkster te verleiden, moet hij lachen en hij neemt hem vervolgens in dienst.
Nu even terug naar de wereld van de arbeid. Alan Burton-Jones beschrijft in Knowledge Capitalism welke nieuwe arbeidscontracten er in opkomst zijn, varierend van ZZP-ers tot lease-werkers. Opvallend is de stijging, de laatste decennia, van het percentage niet reguliere contracten (waaronder part-time werkverbanden). In sommige landen, zoals Nederland, Spanje en Australie bedraagt dit de helft van alle werkenden. Burton-Jones schrijft dit toe aan het toenemend belang van kennis. Kennis die zich veelal in de hoofden van mensen bevindt en dan vaak ook nog eens tacit is:impliciet. En dat leidt er toe dat werkenden in toenemende mate zelf kunnen bepalen hoe ze willen werken, wanneer en tegen welke voorwaarden. Verouderde regelingen zoals CAO’s zullen in belang afnemen en aan vakbonden bestaat ook steeds minder behoefte. Het verbaast mij dan ook niet dat de vakbonden zich in een diepe crisis bevinden.
Les Intouchables is een kind van zijn tijd en het succes weerspiegelt de behoefte van mensen om zichzelf te kunnen organiseren met een minimum aan regelgeving en vanuit respect voor de ander.

Goldman Sachs en de morele crisis in Nederland

Greg Smith stapt, na 12 jaar trouwe dienst, op bij de bank Goldman Sachs en schrijft op 14 maart 2012 een afscheidsbrief in de New York Times (http://www.nytimes.com/2012/03/14/opinion/why-i-am-leaving-goldman-sachs.html?_r=1&ref=business). Hij kan niet langer leven in een cultuur die er vooral op uit is om haar klanten zoveel mogelijk uit te melken (en dan druk ik me nog erg genuanceerd uit). Er staan, op het moment van schrijven, 373 reacties op de site van de NYT. De meeste reacties ondersteunen zijn actie. Een aantal mensen is wat cynischer: ‘En jij komt er na 12 achter dat GS niet deugt? Slim zeg!’ Sommige (vooral positieve) reacties worden ondersteund (recommended): bij elkaar een geschatte 10.0000.
In het programma Pauw en Witteman van 15 maart wordt er aandacht aan besteed. Peter Verlaan, ex bankier en belegger, geeft commentaar. Hij heeft de brief duidelijk niet gelezen want hij debiteert behoorlijk wat onzin. Om te beginnen neemt hij het commentaar van GS over door te beweren dat Smith ‘slechts’ vice president was en dat ze er daar 10.000 van hebben rondlopen (van de 30.000 personeelsleden). Greg Smith zelf zegt executive director te zijn en hoofd van de afdeling ‘US equity derivatives business in Europe, the Middle East and Africa’. Daar zullen ze er echt geen honderd van hebben. Verder stelt Verhaar dat de door Smith genoemde praktijken alleen voorkomen bij grote klanten zoals institutionele beleggers. Klinklare nonsens als je de reacties leest op de site van de NYT waar veel mensen zich beklagen over de wijze waarop ze door GS zijn behandeld als klant. Wat overigens opviel bij de reacties (waaronder een van Larry King) is dat Greg Smith door verschillende mensen wordt gewaarschuwd voor een tegenaanval van GS (bedreigingen, acties van advocaten) en wordt geadviseerd om een body guard in dienst te nemen. Ik hoop dat we nog van hem blijven horen. Gelukkig is de wetgeving in de VS ten gunste van klokkenluiders beter dan die in Nederland: deze ontbreekt namelijk.
Ik heb de reacties op de site van de NYT doorgenomen en kon me niet onttrekken aan een gevoel van wanhoop dat me bekroop: wat hebben we er een puinhoop van gemaakt! En dat zoveel, op het oog verstandige, mensen dit accepteren. Het zijn, over het algemeen, geen scheldkanonnades van ongenuanceerde schreeuwlelijken. Mensen blijven rustig en beschaafd. Gelukkig maar, maar ik vraag me wel af hoe lang gaat dit nog goed gaat. Ik lees de uitstekende artikelen die NRC Handelsblad het afgelopen jaar heeft geschreven over ‘Government Sacks’ er nog eens op na: de rol die ex-directeuren hebben gespeeld bij de aanvang van de kredietcrisis, de nauwe banden tussen de bank en de huidige regering, de perverse verzekeringsproducten die ze ontwikkelden, de dubieuze rol die GS heeft gespeeld bij de Griekse kredietcrisis. Maar GS blijft de machtigste bank in het machtigste land ter wereld. Er is iets mis met die bank, maar ook met de wereld en daar had het over moeten gaan bij Pauw en Witteman. Maar dat levert waarschijnlijk onvoldoende kijkcijfers op.
Vroeger stond Nederland bekend als gidsland en waren we er een meester in om anderen de les te lezen. Dat kwam soms wat potsierlijk over, zeker als we als voormalige koloniale overheid een land als Indonesië de les lazen over de naleving van de mensenrechten. Maar iets meer aandacht voor waarden en normen zou geen kwaad kunnen. Wat dat betreft stelt het aantal reacties op het artikel over Greg Smith op de site van het NRC diep teleur: het zijn er welgeteld 3.

De Mechanische Turk: de nieuwste loot aan de arbeidsstam

Na de uitzendkracht, de ZZP-er en de payroller kennen we sinds kort een nieuw type werknemer: de Mechanische Turk. Dit is een uitvinding van Amazon. De Mechanische Turk verricht werkzaamheden waar mensen beter in zijn dan computers zoals dataverwerking, het uitschrijven van interviews, het herkennen van objecten op foto’s of video’s of vertaalwerkzaamheden. Als iemand een klus heeft die uitgevoerd moet worden, plaatst hij een HIT (Human Intelligence Task) en de Mechanische Turken kunnen zich hier op inschrijven. De term is afkomstig van een Hongaarse edelman, Wolfgang von Kempelen, die in 1769 een mechanische schaakspeler had ontwikkeld die vrijwel onverslaanbaar was en het zou hebben opgenomen tegen Benjamin Franklin en Napoleon Bonaparte. Cynici werd het ingewikkelde, mechanische binnenste getoond met uitzondering van de schaakmeester die het eigenlijke geheim vormde. Amazon heeft een tool ontworpen zodat de werkzaamheden die door de Mechanische Turken worden uitgevoerd, gelijk kunnen worden geintegreerd in de software van de opdrachtgever. De enige eisen die worden gesteld aan deze virtuele gastarbeiders is dat zij beschikken over een internetverbinding en ten minste 18 jaar oud zijn. Door veel HIT’s (goed) uit te voeren bouwt de MT-er als het ware zijn eigen track record op, vergelijkbaar met de reputatie-index van E-bay. De opdrachtgevers moeten beschikken over een Amerikaanse bankrekening of en Amerikaans rijbewijs.Vooralsnog gaat het hier om een beta-versie. De dienst bestaat sinds 2006. Amazon noemt als voordelen de lage kosten en de grote flexibiliteit. De opdrachtgever maakt alleen gebruik van de diensten van Amazon op piekmomenten. Deze dienst leidt er ook toe dat ondernemingen zelf geen of minder IT infrastructuur hoeven te onderhouden. De MT maakt onderdeel uit van een veel breder aanbod van diensten die nauw samenhangen met de groeiende markt van cloud computing.

 

Wat stellen de vakbonden nog voor?

Jammer dat de emeritus Bernard van Praag de vraag die hij zelf stelt (in het NRC van 17/18 september), namelijk wat het FNV nou eigenlijk nog voorstelt, niet beantwoordt. Het antwoord is namelijk: niets! Het FNV vertegenwoordigt slechts 20% van de werknemers in Nederland. Het is misschien de schuld van de koppenmaker maar van Praag stelt zelf wel de kwestie van de werking van de democratie aan de orde. Het is onbegrijpelijk dat er vanuit de wetenschap (maar ook vanuit de journalistiek) niet vaker en pregnanter wordt aangegeven dat de vakbonden, zowel in de SER als in het bestuur van de pensioenfondsen spreken namens DE werknemers terwijl slechts een minderheid van hen zich heeft bekeerd tot een lidmaatschap. Als het hier zou gaan om een centraal geleid land zouden we moord en brand schreeuwen. Afgezien van de representativiteit, stellen de vakbonden ook niets voor als het gaat om solidariteit waar ze vroeger de mond vol van hadden. Een elk kan uitrekenen dat langer doorwerken (wat bovendien gezonder blijkt te zijn, volgens serieuze wetenschappers) betekent dat er meer geld in de pensioenpot komt en er minder uit gaat: wel zo aardig voor onze nakomelingen. Ik schaam me dood voor dit ongebreidelde egoïsme van mijn leeftijdsgenoten.
Peter Blok (61) docent HRM te Amsterdam
(Ingezonden maar niet geplaatste brief aan NRC Handelsblad, 17-9-2011)

Parlement

Volgens de hoogleraar intellectuele geschiedenis Frank Ankersmit moet de burger eens ophouden om niet zo te hakketakken op de volksvertegenwoordigers (NRC 15-9 jl.). Dit is namelijk een héél moeilijke functie zo weet hij ons te vertellen. Hij leert ons bovendien nog dat het woord parlement is afgeleid van het Franse parler, hetgeen praten betekent. Dus dat doen de kamerleden veelvuldig. De professor is verder, ondanks zijn eigen grote kennis waarvan hij blijk geeft, tegen het ‘gehamer op expertise’. Toch zou enige kennis van de Nederlandse parlementaire geschiedenis de hooggeleerde niet hebben misstaan. Dan had hij namelijk geweten dat de verwijzing van de afkomst van het woord parlement gebaseerd is op een grap die (de parlementariër) Domela Nieuwenhuis destijds heeft gemaakt. Het woord parlement, zo zei hij, is afkomstig van de woorden parler en mentir: Praten en liegen. Logisch dat de burgers af en toe boos worden op onze volksvertegenwoordigers. De werkelijke oorzaken van de groeiende afstand tussen burgers en politici liggen evenwel iets dieper. Die hebben namelijk te maken met het feit dat ons politieke bestel is ontstaan uit, en heel goed aansloot bij, de destijds geldende behoeftes en problemen. Maar die tijd is voorgoed voorbij.
(ingezonden brief n.a.v. artikel professor Ankersmit in het NRC)